قالب های فارسی وردپرس 11
این وبلاگ جهت دسترسی آسان شما عزیزان به قالب های برتر وردپرس به صورت فارسی تدوین و راه اندازی شده است.قالب های فارسی وردپرس 11
این وبلاگ جهت دسترسی آسان شما عزیزان به قالب های برتر وردپرس به صورت فارسی تدوین و راه اندازی شده است.آموزش مقدماتی اتصال اینترنت و بهبود سرعت آن
کاهش سرعت اینترنت موضوعی است که بسیار به گوش می‌خورد. این کاهش سرعت یک امر اتفاقی نیست. امروزه با افزایش محتوا و وبسایت‌های رسانه‌ایِ سنگین، بارگذاری محتوای آنلاین در مقایسه با چند سال قبل، بسیار بیشتر طول می‌کشد. این مقاله به چگونگی کارکرد اینترنت خانگی شما می‌پردازد و سپس مستقیما به سراغ ریزه‌کاری‌هایی می‌رود که سرعت اینترنت شما را بالا می‌برد. اجزای کلیدی کنترل‌شدنی اینترنت عبارتند از نوع اینترنت پهن‌باند، نوع مسیریاب و نوع کانکشنی که استفاده می‌کنید. در ادامه مختصر توضیحی درباره‌ی هر کدام آمده است:
انواع اینترنتِ پهن‌باند
انواع متعددی از کانکشن‌های پهن‌باند وجود دارد. با توجه به اینکه هر کدام از این کانکشن‌ها سرعت و پهنای باند متفاوتی رارائه می‌کند، مهم است بدانید که از کدام نوع کانکشن استفاده می‌کنید. شما می‌توانید از طریق تماس با ارائه‌دهنده سرویس اینترنت (ISP - Internet Service Provider) بفهمید که شما از کدام نوع کانکشن استفاه می‌کنید؛ اگرچه این‌ها همگی از طریق طرح اینترنت شما با یکدیگر دادوستد می‌کنند. این مقاله به چهار کلید اصلی که شاید اینترنت خانگی شما از آن‌ها استفاده می‌کند می‌پردازد.
اینترنت ماهواره‌ای (حدود ۳۰ مگابیت بر ثانیه)
اینترنت پهن‌باند ماهواره‌ای دقیقا همانند نامش عمل می‌کند: به این صورت که داده را هزاران کیلومتر دورتر به ماهواره‌ای در مدار می‌فرستد و سپس به هابِ ارائه‌دهنده سرویس اینترنت در زمین برگردانده می‌شود. راه‌اندازی آن نیازمند یک دیش ماهواره‌ای و یک فرستنده دارد؛ به این معنی که می‌تواند از مناطق روستایی نیز قابل دسترس باشد. این نوع، متفاوت از سایر انواع اینترنتِ پهن‌باندِ رایج است که به خطوطِ ثابت نیاز دارند. با این حال، مسافت طولانی که دیتای شما باید طی کند به معنی این است که سرعت کانکشن اغلب بسیار پایین است. مهم‌تر از آن، مستعد تداخل آب‌هوایی مانند رعدوبرق است. یعنی نه‌تنها سرعت اینترنت در این نوع پایین است، بلکه نمی‌تواند به اندازه‌ی انواع دیگرِ کانکشن پهن‌باند پایدار باشد.
اینترنت خط دیجیتال مشترک نامنتقارن -ADSL (حدود ۱۰۰ مگابیت بر ثانیه)
در حال حاضر، این نوع کانکشن ADSLا(Asymmetric Digital Subscriber Line) مرسوم است. این کار با انتقال دیتا روی خطوط مسیِ تلفن صورت می‌گیرد. به این معنی که ایترنت شما روی همان خطی اجرا می‌شود که تماس‌های خطِ ثابت شما برقرار می‌شود. چرا نامتقارن؟ چون اینترنت خط دیجیتال نامتقارن یا همان ADSL بر سرعت دانلود بالاتر و سرعت آپلود کمتر تمرکز می‌کند. یعنی مشاهده‌ی یک ویدیو از یک گربه‌ی زیبا در یوتیوب بسیار سریع‌تر از آپلود آن ویدئو روی یوتیوب است. اگر به دنبال آن هستید که ستاره‌ی بعدی یوتیوب باشید، ممکن است این نوع کانکشن برای شما مناسب نباشد.
کابل کواکسیال (حدود ۳۰۰ مگابیت بر ثانیه)
درحالی‌که ADSL از خط ثابت تلفن عبور می‌کند، اینترنت پهن‌باندِ کابلی از کابل‌های کواکسیال عبور می‌کنند. این کابل‌ها همان خطوطی هستند که جلوه‌ها را روی تلویزیون شما نمایش می‌دهند و می‌توانند دیتا را دو برابر سریع‌تر از کابل مسی منتقل کنند؛ درحالی‌که کاهش سرعت کمتری در مسافت‌های طولانی رخ می‌دهد. مسئله‌ی مهمی که باید توجه شود این است که ADSL یک خط اختصاصی برای اینترنت خانگی شما است؛ اما سرعت اینترنت شبکه‌ی کابلی به اشتراک گذاشته می‌شود. به این ترتیب سرعت به‌صورت گسترده نوسان می‌کند و وابسته به تعداد مشترکانِ شبکه‌ی شما است. یک شبکه‌ی خانگی در یک ناحیه روستایی در مقایسه با یک شبکه خانگی در یک کلان‌شهر، روی اینترنت کابلی سرعت بالاتری دریافت می‌کند.
فیبر نوری (حدود ۱۰۰۰ مگابیت بر ثانیه)
اینترنت پهن‌باندِ فیبری به‌عنوان نسل بعدی اتصالات اینترنت شناخته می‌شود. فیبر نوری دیتا را با پالس‌های نور روی خط فیبر نوری ارسال می‌کند. با استفاده از کانکشن فیبر نوری دانشمندان در آزمایشگاه «بِل» به سرعت بالای ۱۰۰ پتابیت بر ثانیه (۱۳,۴۲۱,۷۷۲,۰۷۳.۸۸ مگابیت بر ثانیه) دست یافتند. به‌صورت تجاری سرعت کانکشن فیبر نوری می‌تواند تا ۱۰۰۰ مگابیت بر ثانیه باشد. این منطقی ترین گزینه برای پرسرعت‌ترین اینترنت است؛ اما شبکه‌ی خانگی شما به خطوط اتصال فیبری نیاز خواهد داشت. بسیاری از کشور‌ها کانکشن فیبری را از طریق ISP ارائه می‌کنند؛ اما هنوز به سطح دسترسی جهانی نرسیده است. گسترش کانکشن فیبری در سراسر جهان، مخصوصا در نواحی روستایی که برپا کردن کانکشن فیبری بسیار دشوارتر است، روند بسیار آهسته‌ای دارد.
انواع کانکشن
چند روش اصلی وجود دارد که بتوانید به روتِر خود کانکت شوید. رایج‌ترین روش از طریق وای‌فای است که شما می‌توانید به روتر خود به‌صورت بی‌سیم کانکت شوید. روش دیگر از طریق کابل‌های شبکه محلی (LAN - Local Area Network) است. همچنین روش دیگری وجود دارد که کانکشن پاورلاین یا کانکشن خطِ برق (Powerline connection) نام دارد و از طریق کابل‌های برق خانگیدستگاه‌ها را به روتِر متصل می‌کند. در این بخش هر نوع کانکشن به‌صورت خلاصه معرفی می‌شود و نگاهی به سرعت هر کدام از انواع کانکشن معرفی‌شده می‌اندازد.
وای‌فای (Wi-Fi)
آیا می‌دانید چند نسخه از وای‌فای وجود دارد؟ رایج‌ترین استاندارد شناخته‌شده‌ی وای‌فای، استانداردِ ۸۰۲.۱۱ است که توسط هیئت مهندسان برق و الکترونیک (IEEE) در سال ۱۹۹۷ منتشر شد. در آن زمان وای‌فای حداکثر سرعت ۲ مگابیت بر ثانیه را پشتیبانی می‌کرد. با هر نسخه‌ی متفاوتی که ارائه شد سرعت به‌شدت بهبود پیدا می‌کرد: 802.11b، 802.11a، 802.11g، 802.11n و جدیدترین نسخه 802.11ac که با نام « وای‌فای گیگابیتی» هم شناخته می‌شود. از آن زمان وای‌فای مسیر طولانی سپری کرده است و اکنون با آخرین استاندارد آن (802.11ac) سرعت‌هایی تا حداکثر ۱۳۰۰ مگابیت بر ثانیه را پشتیبانی می‌کند (اگرچه سرعت فعلی به ۲۰۰ مگابیت بر ثانیه محدود است). قبل از سرعت، حداکثر تعداد دستگاههای متصل در نسخه 802.11ac تا ۴ دستگاه به‌صورت همزمان افزایش یافته است. برای بیشتر از ۴ دستگاه، روتر برای کنترل کانکشن‌ها سریعا انتقال داده را بین دستگاه‌ها سوئیچ می‌کند. به همین دلیل با توجه به تأثیر این مسئله بر سرعت، مهم است که روتر خود را چک کنید تا نوع وای‌فای را را شناسایی کنید.
شبکه محلی (LAN)
کابلی قابل اطمینان که اینترنتی بسیار خوشایند را به کامپیوتر شما ارائه می‌کند. حتی با ظهور وای‌فای هنوز هم کانکشن LANا(Local Area Network) به‌شدت مناسب است. درست همانند وای‌فای، کابل‌های LAN با نسخه‌های متعددی ارائه شده‌اند. کابل‌های رده ۵ (Cat 5) با توجه به اینکه حداکثر سرعت آن‌ها تنها به ۱۰۰ مگابیت بر ثانیه می‌رسد در سال‌های اخیر منسوخ شده‌اند. کابل‌های جدید‌تر Cat 5e، Cat 6، و Cat 6a دارای سرعت بسیار بالاتری هستند. Cat 5e می‌تواند به سرعت حداکثر ۱۰۰۰ مگابیت بر ثانیه برسد و Cat 6 می‌تواند به سرعت ۱۰ هزار مگابیت بر ثانیه دست پیدا کند. بااین‌حال محدودیت کابل‌های LAN در طول آن‌ها است. برای Cat 5e سرعت پس از ۱۰۰ متر (۳۲۸ پا) افت پیدا می‌کند. Cat 6 می‌تواند با سرعت ۱۰۰۰ مگابیت بر ثانیه تا ۲۰۰ متر (۷۰۰ پا) جریان داشته باشد، همچنین می‌تواند با سرعت ۱۰ هزار مگابیت بر ثانیه تا ۵۰ متر (۱۶۰ پا) باقی بماند. کابل‌های Cat 6a می‌توانند سرعت ۱۰ هزار مگابیت بر ثانیه را برای ۱۰۰ متر (۳۲۸ پا) به‌خوبی ارائه کنند. نوع کابل معمولا روی آن چاپ می‌شود. اگر از یک کانکشن سیمی استفاده می‌کنید، می‌توانید نوع کابل را به‌راحتی تشخیص بدهید.
یک معیار کلیدی تمایز وای‌فای و LAN ، ایده‌ی تداخل است. در دنیای تکنولوژی امروزی ، فرکانس‌های رادیوی همه‌‌جا در اطراف شما وجود دارند. درحالی‌که ممکن است به نظر نرسد، دستگاه‌هایی که از دامنه فرکانسی مانند سیگنال وایرلس (بی‌سیم) استفاده می‌کنند سرعت اینترنت شما را تحت تأثیر قرار می‌دهند. این دستگاه‌ها شامل تلفن‌های بی‌سیم و گاهی فر‌های مایکرووِیو هستند. با استفاده از کابل‌های LAN بسته‌های داده‌ی شما را از طریف خطوط سخت‌افزاری منتقل می‌شوند که تحت تأثیر فرکانس‌های رادیویی قرار نمی‌گیرند. در حقیقت این یک نکته‌ی کلیدی در استفاده از ارتباطات شبکه محلی LAN در مقایسه با وای‌فای (مخصوصا در خانه) است. یک اتصال شبکه‌محلی خوب نه‌تنها سرعت بیشتری تأمین می‌کند، بلکه زمانی که چندین دستگاه وایرلس را اجرا کرده‌اید، سرعت اینترنت پایدارتری مهیا می‌کند.
شبکه Power Line
در کنار وای‌فای و LAN، نوع سومی از کانکشن وجود دارد که تحت عنوان شبکه Power Line شناخته می‌شوند. در عوض خریدن کابل LAN و تلاش برای سیم‌کِشی کردن در اطراف منزل، شبکه Power Line از کابل‌های الکتریکی «پشت دیوار» استفاده می‌کند تا دستگاه شما را به روتِر وصل کند. این کار از طریق اتصال دو آداپتور Power Line صورت می‌گیرد. یکی از آن‌ها از یک جهت به روتِر می‌رود و از جهت دیگر به سوکت برق متصل می‌شود و دیگری از یک سو به سوکت برق و از سوی دیگر به کامپیوتر شما وصل می‌شود. هنگامی که در سال ۲۰۰۱ این ایده مشهور شد، شبکه Power Line تنها سرعت حداکثر ۱۴ مگابیت بر ثانیه را پشتیبانی می‌کرد. مدل‌های اخیر کانکشن گیگابیتی ارائه می‌دهند. البته با توجه به اینکه یک کابل هر دو کانکشن‌های الکتریسیته و اینترنت شما را اجرا می‌کند، اتصال ممکن است در برخی موارد ناپایدار باشد. مخصوصا اگر سیم‌کِشی اینترنت خانگی‌تان را در سال‌های اخیر ارتقاء نداده باشید.
انواع روتِر
چندین برند مختلف تولید‌کننده‌ی روتِر وجود دارد. در اینجا به‌صورت اختصاصی به هر کدام از برندها و روترها اشاره نمی‌شود؛ چون این مقاله برای این است که شما در هر دوره‌ای بتوانید از آن استفاده کنید. در عوض روی ویژگی مهم و خاص روترها تمرکز شده است که باید به آن‌ها توجه کنید: گروههای صنعتی، علمی و پزشکی (ISM).
اندکی هم به موضوع تداخل که در بخش قبلی مطرح شد پرداخته می‌شود. کابل‌های LAN انتخاب مرجع هستند؛ ولی بیشتر مردم دستگاههای متحرک بی‌سیم را ترجیح می‌دهند. مخصوصا اگر در هیچ شبکه‌ای به‌صورت متمرکز کار نکنند. در ادامه توضیح می‌دهیم که چگونه دستگاههای وایرلس بر سرعت اینترنت همدیگر تأثیر می‌گذارند و چگونه می‌توانید سرعت اینترنت دستگاه خودتان را بهبود ببخشید.
باند فرکانس مخفف باند رادیویی صنعتی، علمی و پزشکی (ISM)
ISMا(industrial, scientific and medical) از انواع باندهای طیف رادیویی است که اغلب در ارتباطات رادیویی و حتی دستگاههای بدون اینترنت مانند فر مایکرووِیو یافت می‌شود. برای کانکشن‌های وایرلس، باندهای اصلی در دامنه‌ی ۲.۴ و ۵ گیگاهرتز هستند.
روترهای تک باند
هر دو باندِ ۲.۴ و ۵ گیگاهرتز فناوری اثبات‌شده‌ای هستند و مدت‌ها در اطراف ما بوده‌اند؛ ولی اکثر روتِرهای وایِرلس تجاری تنها باند ۲.۴ گیگاهرتز ارائه می‌دهند. رایج‌ترین لوازم خانگی مانند تلفن بی‌سیم، مانیتورِ کودک و هدفونِ بولوتوث همگی روی باند ۲.۴ گیگاهرتز کار می‌کنند، برقراری کانکشن وایرلس روی این باند موجب تداخل آن با هر یک از این لوازم خانگی می‌شود که از این باند استفاده می‌کنند.
روترهای دو بانده
در سال‌های اخیر موج جدیدی از روترها ظاهر شده‌اند. روترهای دو بانده به کاربران اجازه می‌دهند که دو فرکانس وای‌فای ۲.۴ و ۵ گیگاهرتز از طریق باندِ فرکانسیِ ۵ گیگاهرتز به وایرلس شما کانکت شوند تا تداخلی که لوازم خانگی دارای فرکانس ۲.۴ گیگاهرت را دور بزنند. یک باند فرکانسی ۵ گیگاهرتز همچنین می‌تواند حداکثر سرعت انتقال داده را حفظ کند که این به معنی سرعت اینترنت بالاتر است. با این حال هرچه فرکانس بالاتر باشد، دامنه پایین‌تر است. یعنی دستگاه بی‌سیم شما باید به‌صورت فیزیکی به روتر بی‌سیم مرتبط شود تا به‌طور کامل از کانکشن بی‌سیم ۵ گیگاهرتز در مقایسه با کانکشن ۲.۴ گیگاهرتز معمولی استفاده کند.
چطور می‌توانیم بدون ارتقاء سرعت اینترنت را بالا ببریم؟
شما برای پول خود به‌سختی تلاش می‌کنید و ممکن است از دیدگاه شما هزینه برای ارتقاء کانکشن قابل قبول نباشد. خبر خوب این است که چندین راه وجود دارد که شما می‌توانید سرعت اینترنت خود را افزایش بدهید. البته افزایش سرعتی که از این طریق حاصل می‌شود تأثیر ارتقاء فیزیکی بر سرعت را ندارد؛ اما با این حال به‌درستی عمل می‌کند و قابل توجه است. در این مقاله سه روش معرفی می‌کنیم که بتوانید سریعا راندمان اینترنت خود را افزایش بدهید.
۱. روتر خود را در محلی مرکزی قرار بدهید
روتر یک دروازه‌ی کلیدی برای دستگاههای خانگی و ارائه‌دهنده‌ی سرویس اینترنت شما محسوب می‌شود و موقعیت مکانی آن برای اطمینان از اینکه کانکشن بین دستگاههای شما و روتر پایدار و سریع است؛ اهمیت دارد؛ زیرا بر سرعت اینترنت شما تأثیر می‌گذارد. به عبارتی مطمئن شوید که روتر خود را در محلی مرکزی قرار داده‌اید و یا در نزدیکی اکثریت دستگاههای متصل شما قرار گرفته است. باید مطمئن شوید که روتر شما در یک محل مرتفع قرار گرفته است و موانع کمی بین روتر و دستگاههای متصل به روتر شما وجود دارد؛ زیرا دیوار‌ها و اسباب خانه بر سرعت کانکشن تأثیر می‌گذارند.
۲. به‌صورت منظم روتر خود را ری‌استارت کنید
وقتی روتر یک ساعت به‌خوبی کار می‌کند، بهتر است یک بار آن را خاموش کنید و بعد از دقایقی، دوباره آن را روشن کنید. این به‌عنوان چرخه‌ی نیرو شناخته می‌شود و به روتر اجازه می‌دهد زمان روشن شدن برخی از دیتاهای ذخیره‌شده - که به‌عنوان «کَش» هم شناخته می‌شوند - را پاک کند. هر باند فرکانسی ۲.۴ یا ۵ گیگاهرتز کانالی مختص خود دارد و راه‌اندازی مجدد روتر به آن اجازه می‌دهد برای بهبود کانکشن شما با روتر، کانال با حداقل ترافیک را انتخاب کند.
۳. مراقب تماشای ویدیو به‌صورت آنلاین باشید
ممکن است در حالی‌که پسر شما در حال بازی‌های آنلاین چندنفره روی ایکس‌باکس است، تماشای یک ویدیوی آنلاین زنده از تیم فوتبال محبوبتان با کیفیت 4K روی تلویزیون هوشمند وسوسه‌انگیز باشد؛ اما باید بدانید که انواع مختلف فعالیت‌های اینترنتی آنلاین مصارف متفاوتی از پهنای باند دارند که هرکدام به نوبه‌ی خود بر سرعت کلی اینترنت تأثیر می‌گذارد. بارگیری ویدیوهای با کیفیت بالا، تورنت (اشتراک‌گذاری یک فایل با چند نفر) و بازی آنلاین روش‌های مسلم هستند که پهنای باند شما را می‌بلعند. عادت مصرف اینترنت خود راکنترل کنید تا تنها یک یا دو فعالیت روی پهنای باند خود انجام بدهید. کاهش فعالیت‌ها، به بهتر شدنِ عملکرد اینترنت شما کمک می‌کند.
افزایش بازدید وب سایت شما
اگر کسی هستید که تارنگار شخصی یا سایتی دارید و به نگارش مطالب می پردازید و حد هم بازدید سایتتون براتون خیلی اهمیت داره ... ممکنه دست به هر کاری زده باشید ولی اون بازدید دلخواه رو هیچ وقت نداشتین ... این نوشتار رو الی اخر با من باشید الی سایتی رو بهتون معرفی کنم که یک افزایش بازدید و ترافیک ابدی برای سایتتون بیارید .
حتماً از فواید افزایش بازدید و ترافیک سایت اگاهی دارید ؛ افزایش ترافیک که داشته باشید ، رتبه تون تو الکسا بالا می ره ، رتبه تون داخل گوگل بالا می ره ، سایت ها بهتون تبلیغ میدن و ...
دیگه اینکه اگر سایتی با ترافیک بالا داشته باشید ، می تونید محصولات خودتون رو توش قرار بدید و بفروشید یا محصولات دیگر سایت هایی که در ازای فروش درصدی رو به شما می پردازن رو قرار بدید و چکیده اینکه کسب درامد داشته باشید .
راه های زیادی در نت هستی داره که میشه بازدید یک تارنگار یا سایت رو بالا برد ؛ موتور های جستجو ، تبلیغ در سایت ها ، فروم ها و ...
اما هیچ کدوم از این ها نمی تونن بازدید بالای سایت شما رو تضمین کنن . نمی تونن به طور قطع بگن که ما در ازای دریافت این مبلغ و ارائه این خدمات برای شما مثلاً روزانه 1000 بازدیدکننده می فرستیم . اخر هم پشیمون میشید که مبلغی رو به سایتی پرداخت کردید ولی اون بازدیدکننده ای که چشمداشت می رفت رو نداشتید .
خلاصه می کنم ... من منظور دارم سایتی خارجی رو بهتون معرفی کنم که اگر توش فعالیت پیوسته داشته باشید ، لغایت عمر دارید براتون افزایش بازدید و ترافیک میاره ؛ این رو جدی میگم ... اصلاً هم سرکاری نیست ...
شما در این سایت باید زیر گردآور بگیرید ؛ اگر بتونبد کمینه زیر گردآور رو بدست بیارید می تونید در سایت های که در این سایت عضو هستند لینک داشته باشید ... لازم نیست شما کاری انجام بدید ؛ تنها لینکتون رو در پنل کاربری سایت ثبت می کنید و هر وقت تونستین اون شمار زیر مجموعه رو بدست بیارید ، سایت خودش به چهره اتوماتیک لینک شما رو در سایت هایی که گفتم به نمایش می زاره . سایت های عضوی که لینک شما در اونها قرار می گیره خارجی هستن و پیج رنک بالایی دارند .
شاید پیش خودتون بگید : بازدیدکننده خارجی که به درد من نمی خوره ... لغایت بفهمه سایت من فارسیه زودی میره !
اشتباه نکنید ... بازدیدکننده خارجی ممکنه به محض اینکه وارد سایت شما بشه و متوجه که سایت فارسیه ، سایت رو ترک کنه ؛ اصلاً ورود بازدیدکننده به سایت شما مهم نیست ... سایت های عضوی که لینک شما در اونها قرار می گیره ، محبوبیت و پیج رنک بالایی دارند و قرارگیری لینک شما در چنین سایت هایی باعث بالا رفتن بک لینک شما میشه .
اولین و مهم ترین عاملی هم که در دادن رتبه به سایت ها توسط گوگل بررسی میشه ، بک لینک هست ... عوامل دیگری هم موثره ولی هیچ کدوم به اندازه ی بک لینک مهم نیستن .
در برخی موارد مشاهده شده که در نشان افزایش بک لینک ، پیج رنک سایت هایی از صفر شده 4 !
اگر بخوام در این مورد توضیح بدم چند صفحه ای میشه و حوصله ش رو هم ندارم ... کافیه یکم تو اینترنت سرچ کنید . در این مورد داخل سایت ها زیاد نوشتن ...
فقط این رو بدونید که کافیه لینک شما برای مدت نامحدود در این سایت ها قرار بگیره ...
در اینده که رتبه شما بالا رفت گوگل رتبه های اول جستجو ها رو به سایت شما برگزیدن میده و به تدریج بازدیدکننده ایرانی زیادی به سایت شما میان و اون هنگام است که به هدفتون می رسید .
با کسب 10 زیر گردآور ، لینک شما در 10 سایت پربازدید قرار می گیره ، اگر اون 10 زیر مجموعه هم 10 زیر گردآور بگیرن ، لینک شما 100 سایت نمایش داده میشه و همینطور پیوستگی پیدا می کنه الی اینکه به حد یک میلیون سایت برسه و اون وقته که دیگه لازم نیست کاری کنید ؛ ترافیک مادام العمر خواهید داشت.
البته با کسب همون 10 زیر گردآور ی ناقابل هم ترافیک خوبی برای سایتتون میاد . با کسب 10 زیر مجموعه لینک شما در 10 سایت پربازدید قرار می گیره و اگر خواستید می تونید از همونجا فعالیتتون رو قطع کنید و شاهد افزایش بازدید پست های سایت سایتتون باشید .
اگر با این توضیحات متوجه نشدید اشکالی نداره ...
شبکه پرداخت Unit-e مبتنی بر بلاک چین برای رقابت با VisaNet توسعه می‌یابد
هفت دانشگاه مهم جهان با همکاری هم مشغول طراحی و توسعه‌ی یک شبکه‌ی ارزی دیجیتال هستند تا پیش از اینکه اعتماد همگان به فناوری دچار خدشه شود، بتوانند که مشکلات مربوط‌به عملکرد و مقیاس‌پذیری بلاک چین را برطرف کنند.
اپلیکیشن «Unit-e» که بودجه‌ی آن را یک سازمان غیرانتفاعی مستقر سوئیسی تأمین می‌کند، به همراه سیستم پرداخت مبتنی بر بلاک‌چین آن که گفته می‌شود شاید در نیمه‌ی دوم سال جاری راه‌اندازی شود، این قابلیت را دارند که در صورت موفقیت، حتی شبکه‌های مالی مهمی مانند شبکه‌ی VisaNet متعلق به شرکت ویزا، تسهیل‌کننده‌ی مبادلات مالی الکترونیکی در کشورهای مختلف را مغلوب توانمندی‌های مبادلاتی خود کنند.
بنیاد تحقیقات فناوری توزیع‌شده (DTR) که در سوئیس مستقر است و این برنامه با حمایت‌های مالی آن انجام می‌شود، با هدف ترویج فناوری شبکه‌ای باز و توزیع‌یافته تشکیل شده و طی مقاله‌ای که در نشریات دانشگاهی منتشر شد، لزوم ایجاد یک سیستم تراست توزیع‌شده و غیرمتمرکز را نیازی «عاجل و فراگیر» نامید.
دانشگاه‌های MIT، استنفورد، کارنگی ملون و برکلی از جمله دانشگاه‌هایی هستند که برای راه‌اندازی شبکه‌ی پرداخت جدیدی که بتواند مشکلات مربوط‌به عملکرد، امنیت و حریم خصوصی مبادلات مالی برون مرزی را حل کند، تلاش می‌کنند.
پژوهشگران DTR تاکنون ۱۰ مقاله‌ی پژوهشی در این زمینه نوشته‌اند و برخی از آن‌ها را در نشریات مختلف منتشر کرده‌اند. آن‌ها در مقالات خود این سیستم پرداخت توزیع‌شده را «قاتل بلاک‌چین» نامیده‌اند؛ درست مانند همان کاری که ایمیل با TCP/IP کرد. جویی کراگ، یکی از اعضای شورای بنیاد DTR و یکی از روسای دفتر سرمایه‌گذاری Pantera Capital که یکی از حامیان مالی Unit-e است، گفت:
مقیاس‌ناپذیری بلاک‌چین باعث شده است که پذیرش ارزهای دیجیتال در میان کاربران با مانع رو‌به‌رو بشود و پژوهش‌های پیش‌گامانه‌ی DTR نیز به همین موضوع می‌پردازد. طراحان Unit-e تلاش می‌کنند تا این پژوهش‌ها را به یک پروژه‌ی عملی مقیاس‌پذیر در دنیای واقعی بدل کنند که اپلیکیشن‌های مالی متمرکز بسیاری از آن منفعت خواهند برد.
DTR در یکی از مقالات آکادمیک خود که در همین ماه منتشر شد، گفته بود که هدف از طراحی و راه‌اندازی ارز دیجیتال Unit-e، انجام تراکنش‌هایی با تأخیر تأیید ۱۵ ثانیه‌ای در مبادلات داخل زنجیره و تأخیر دو تا چهار ثانیه برای تراکنش‌های خارج از زنجیره است. در ادامه‌ی مقاله آمده است:
با اینکه بعضی از ارزهای دیجیتالی توانسته‌اند که به تاخیرهای مشابهی دست یابند، ولی این کار در آن‌ها به بهای توزیع عملیات‌ها انجام می‌شود. مفهوم نسبتا مشابهی برای این‌گونه تاخیرها هست به‌نام توان عملیاتی که به‌معنی تعداد تراکنش‌های پردازش‌شده در هر ثانیه است. ما موفق شدیم به ۵۰۰۰ تا ۱۰۰۰۰ توان عملیاتی در هر ثانیه دست یابیم.
شبکه‌های ویزا به‌طور میانگین، در حدود ۱۷۰۰ تراکنش در هر ثانیه (TPS) اجرا می‌کنند و بیشتر وقت‌ها، در حالت اوج بار قرار می‌گیرند. از نظر تئوری، سرعت Unit-e به‌هیچ‌وجه قابل قیاس با شبکه‌های مبتنی بر بلاک‌چین دارند؛ چرا که میانگین توان عملیاتی فعلی بیت کوین و اتریوم، به ترتیب، بین ۳٫۳ تا ۷ و بین ۱۰ تا 30 TPS برآورد می‌شود.
پژوهشگران معتقدند که «از میان برداشتن این شکاف وسیع، از نظر فنی کار کوچکی نیست و نیازمند نوآوری‌های مهمی است»؛ آن‌ها در این مقاله می‌گویند:
ما به این نتیجه رسیده‌ایم که معیارهای توان عملیاتی هدف فعلی در محدوده‌ی فیزیکی یک شبکه‌ی مدرن P2P قرار دارد؛ شبکه با نرخ تبادل ۲۰ مگابیت در هر ثانیه از لحاظ فیزیکی این توانایی را ندارد که بدون تضعیف شدید عملکرد (که معمولا در بخش امنیت اتفاق می‌افتد)، تراکنش‌های بیشتری را در هر ثانیه به‌صورت پایدار پردازش کند.
DTR در این مأموریت برای تقویت عملکرد و مقیاس‌پذیری بلاک‌چین، تنها نیستند. ابتدای ماه جاری، استارت آپ «Devvio» مدعی شد که پروتکل دفتر کل توزیع‌شده (Distributed Ledger) آن، این قابلیت را دارد که تمام مشکلات پیش‌روی شبکه‌های بلاک‌چین، شامل مقیاس‌بندی برای کسب‌وکارهای مالی جهانی، را با اجرای ۸ میلیون تراکنش در ثانیه حل کند.
مجموعه مقالات بیت‌کوین
الگوریتم مورد استفاده توسط Unit-e، الگوریتم PoS است که بسیار کارآمدتر از و در عین حال، از نظر محاسباتی، مقرون‌به‌صرفه‌تر از فرایند اثبات کار موسوم به PoW است که در خیلی از ارزهای دیجیتال محبوب مانند بیت کوین و اتریوم نیز به کار گرفته شده است.
محققان می‌گویند که پروتکل جدید آن‌ها، موسوم به «Prism» می‌تواند محدودیت‌های مربوط‌به هر کاری که از نظر فیزیکی در بلاک‌چین امکان‌پذیر است را برطرف کند؛ آن‌ها الگوریتم جامع PoS را با الگوریتم‌های مسیریابی جدید برای شبکه‌های کانال پرداخت با هم ادغام کرده‌اند. علاوه‌بر این، Unit-e از روش‌های کاملا جدیدی برای پارتیشن‌بندی استفاده می‌کند تا حجم کار محاسباتی را در سطح یک شبکه‌ی نظیر به نظیر (P2P) توزیع کند.
Prism، یک سازوکار جامع است که به‌صراحت نقش‌های متفاوتی که بلوک‌های مختلف در یک بلاک‌چین ایفا می‌کنند را توزیع می‌کند: ثبت تراکنش‌ها، پیشنهاد تراکنش‌ها و رای‌گیری درباره بلوک‌های دیگر
محققان توضیح می‌دهند که یک شبکه‌ی کانال پرداخت، به‌عنوان نوعی از «شبکه‌های همپوشان» عمل می‌کنند که از اجماع (consensus) درونی یک بلاک‌چین برای راه‌اندازی حساب‌ها یا کانال‌های امانی (escrow accounts) بین هر جفت از کاربران بهره می‌برند. این شبکه‌ها شرایطی را برای کاربران Unit-e فراهم می‌کنند تا تراکنش‌ها را به‌صورت آنی و بدون زمان انتظار برای تأیید از طرف بلاک‌چین به‌رسمیت بشناسند.
به‌گفته‌ی محققان، این کار موجب می‌شود که تأخیر در تأیید در مقایسه با تراکنش‌های داخل زنجیره کاهش چشمگیری را تجربه کند؛ مهم‌ترین دلیل تأخیر مربوط‌به عملیات انتقال تراکنش به دریافت‌کننده است که با سرعت و به‌صورت نقطه به نقطه انجام می‌شود که در کانال‌های مستقیم، تنها یک ثانیه زمان خواهد برد.
سازمان‌های استانداردهای بلاک‌چین اقدام به بررسی الگوریتم‌های جامع PoS کرده‌اند. به‌عنوان مثال، سال گذشته اتریوم یک سازوکار PoS برای تست نت (یک محیط آزمایشی بلاک‌چین) به نام «Casper» معرفی کرد.
منظور از فناوری‌های لایه ۱، بلاک‌چین هسته‌ای است که همه چیز، از سازوکار اجماع گرفته تا ساختارهای داده‌ای و پشته‌های شبکه‌ای، را در بر می‌گیرد. بخش مهمی از توسعه‌ها و تحقیق‌هایی که در زمینه‌ی بلاک‌چین انجام شده‌اند، به موضوع لایه ۱ پرداخته‌اند. لایه ۲ نیز فناوری‌هایی را توصیف می‌کند که از بلاک‌چین پایه برای ساختن اپلیکیشن‌ها استفاده می‌کنند
پروتکل اجماع PoS «تاییدکننده‌های پیوندی» را ایجاد می‌کند که به کاربرانی اطلاق می‌شود که قبل از اینکه بتوانند به‌عنوان بخشی از اجماع بلاک‌چین یا جامعه‌ی رای‌دهنده عمل کنند، باید سپرده‌گذاری‌های امنیتی انجام بدهند. مادامی که این دسته از کاربران عملکردی صادقانه در بلاک‌چین دارند، می‌توانند در میان این جامعه باقی بمانند؛ اما اگر بخواهند سر سیستم را کلاه بگذارند، همه‌چیز خود را (پول‌هاشان) را از دست خواهند داد. سیستم PoS کاسپر اتریوم برای پردازش تراکنش‌های جدید در حدود چهار ثانیه، یک سازوکار اجماع ایجاد می‌کند.
جولیا فانتی، پژوهشگر صاحب نام DTR و استادیار مهندسی برق و کامپیوتر در دانشگاه کارنگی ملون، در بیانیه‌ای اعلام کرد:
طی ۱۰ سالی که از پیدایش بیت کوین می‌گذرد، بلاک‌چین‌ها از یک ایده‌ی بکر به شکل یک رشته‌ی پژوهشی علمی تبدیل شده است و رویکرد ما آن است که ابتدا محدودیت‌های بنیادین در عملکرد بلاک‌چین را بشناسیم و سپس، راه‌حل‌هایی برای آن‌ها بیابیم که تا حد ممکن این محدودیت‌ها را برطرف کند و به نتایجی دست بیابند که در قالب یک چارچوب نظری دقیق، قابل اثبات باشند.
Unit-e از یک سازوکار جدید برای به‌اشتراک‌گذاری، به‌نام «PolyShard» استفاده می‌کند که یک راه‌حل محاسباتی و ذخیره‌سازی است که با بیشتر شدن کاربرانش، بدون آنکه از امنیتش کاسته شود، به کارایی آن اضافه می‌شود. نکته‌ی مهم در این زمینه، آن است که این سازوکار، داده‌هایی را که از کاربران مختلف و تراکنش‌های متفاوت به دست می‌آورد به‌گونه‌ای با هم ادغام می‌کند که همچنان، امکان بازیابی دقیق اطلاعات فراهم است.
ایده‌هایی که PolyShard برای به‌اشتراک‌گذاری استفاده می‌کند، برگرفته از نظریه‌های برنامه‌نویسی برای دست یافتن به تضمین‌های مطلوب در خصوص حفظ امنیت، بهره‌وری در ذخیره‌سازی و کارایی محاسباتی است. مهم‌ترین نکته در این سازوکار به‌اشتراک‌گذاری داده‌ها، آن است که گره‌ها نباید داده‌های تکراری ذخیره کنند؛ بلکه این کار باید به‌صورت ترکیب‌های خطی شامل داده‌های کدگذاری‌شده انجام بشود
Unit-e، برای آنکه تبدیل به یک سیستم پرداخت فراگیر در سطح جهانی بشود، هنوز راه زیادی در پیش دارد و باید ثابت کند که این توانایی را دارد که پنج شرط مهم زیر را به شیوه‌ای کاملا توزیع‌شده برآورده سازد:
- امنیت؛ سیستم باید از انجام پرداخت‌های غیرمجاز یا نامعتبر جلوگیری کند.
- تأخیر؛ تراکنش‌ها باید به‌صورت یکپارچه و در ازای هر ثانیه، پردازش بشوند.
- توان عملیاتی؛ به‌طور کلی یک شبکه باید بتواند چندین هزار تراکنش را در هر ثانیه تأیید کند.
- کاربردپذیری؛ این سیستم باید همیشه در دسترس کاربران قرار داشته باشد، هزینه‌های کم و پیش‌بینی‌شده‌ای داشته باشد، اجرای آن در شبکه بهای کمی بطلبد و همچنین، تجربه‌ای عالی و قابل‌پیش‌بینی برای کاربر فراهم کند.
- حریم خصوصی؛ این سیستم باید بتواند از دسترسی افراد غیرمجاز به پیشینه‌ی تراکنش‌های ثبت‌شده جلوگیری کند.
چرا اپل نتفلیکس را نمی‌خرد؟
اپل امروز به‌عنوان یکی از غول‌های دنیای فناوری شناخته می‌شود که اخبار و شایعات زیادی نیز پیرامون ورود جدی آن به حوزه‌ی رسانه به‌گوش می‌رسد. درمقابل، نتفلیکس قرار دارد که در سال‌های اخیر جای پای خود را در صدر فهرست سرویس‌های ارائه‌ی سرگرمی ثبت کرده است. کارشناسان بسیاری، اعتقاد دارند که اپل می‌تواند با خرید Netflix، حرکتی سریع در مسیر تبدیل شدن به غول رسانه‌ای جهان را طی کند.
باوجود پیشنهادهای کارشناسان مختلف (حتی کارشناسان غول‌هایی همچون جی پی مورگان)، خبر یا شایعه‌ی خاصی پیرامون خرید نتفلیکس توسط اپل وجود ندارد. درواقع، دلایل متعددی نیز موجود هستند که حداقل چنین خریدی را در آینده‌ی نزدیک، غیرمحتمل‌تر از همیشه می‌کنند. در ادامه‌ی این مطلب زومیت، به بررسی ۸ دلیل برای نخریدن نتفلیکس توسط اپل می‌پردازیم.
اپیزود اول: جوان و بی‌قرار
صنعت پخش محتوا در دوره‌ای زمانی با بیشترین جنب‌وجوش و رقابت قرار دارد. بازیگران جدید زیادی، هر روز به این صنعت وارد شده و برنامه‌های توسعه‌ای خود را شروع می‌کنند. اپل که در حال توسعه‌ی سرویس استریم اختصاصی نیز هست، ورود به صنعت را با هزینه‌ای بسیار کمتر از نتفلیکس شروع خواهد کرد (یک میلیارد دربرابر ۸ میلیارد دلار). درنهایت، چنین ادغامی بسیار زود به نظر می‌رسد.
با نگاهی به روزهای اولیه‌ی صنعت فیلم و سینما، می‌توان به چشم‌اندازی مناسب از وضعیت موجود دست یافت. در ابتدای قرن بیستم، چند ده شرکت فیلم‌سازی کوچک وجود داشتند که انواع محصولات این صنعت را عرضه می‌کردند. چارلی چاپلین، ستاره‌ی آن سال‌ها، چندین بار استودیوی مورد نظر خود را تغییر داد تا اینکه درنهایت شرکت اختصاصی خود را با نام United Artists تأسیس کرد.
ثبات صنعت فیلم و سینما، تا میانه‌های دهه‌ی ۱۹۳۰ به طول انجامید و تا چند دهه‌ی بعد ادامه یافت. یکی از دلایل تأخیر در ثبات، قوانین ضد تراست (انحصارگرایی) بود که مانع از خرید سالن‌های تئاتر توسط شرکت‌های فیلم‌سازی می‌شد. به‌هرحال شرکت‌های بزرگ‌تر به این نتیجه رسیدند که با وجود عدم اجازه برای تصاحب همه‌ی کانال‌های توزیع، می‌توانند شرکت‌های کوچک‌تر و درحال تلاش برای بقا را بخرند.
اپیزود دوم: اسباب‌بازی جدید
اپل تنها چند فیلم و سریال اختصاصی داشته و به‌نوعی در ابتدای این مسیر قرار دارد. البته، آن‌ها چندین سناریوی در حال ساخت دارند و برنامه‌ی خرید فیلم‌های اختصاصی نیز یکی از اولویت‌های اصلی کوپرتینویی‌ها محسوب می‌شود.
خرید Netflix، یک بازوی تولیدی آماده را در اختیار اپل می‌گذارد؛ اما درک آن‌ها از چگونگی اجرا ومدیریت آن، افزایش نخواهد یافت. به‌بیان‌دیگر، اپل باید ابتدا درکی عمیق‌تر از فاکتورهای اندازه‌گیری فرایند نتفلیکس کسب کند. به‌علاوه، کمتر کسی در دنیای رسانه و فناوری، به آمارهای ارائه‌شده توسط غول دنیای سرگرمی اعتماد دارد. شاید بهتر باشد کوپرتینویی‌ها ابتدا با پیاده‌سازی طرح اختصاصی خود، درک بهتری از این صنعت کسب کنند.
اپیزود سوم: مشکلات محتوای بزرگ‌سالان
محتواهای اختصاصی که تاکنون توسط اپل عرضه شده‌اند، عموما خانوادگی بوده و مشکلاتی از لحاظ پخش برای کودکان نداشته‌اند. آن‌ها حتی یک محصول ویدئویی را به‌خاطر محتوای نژادپرستانه به‌طور کامل از قراردادهای خود حذف کردند. درمقابل، نتفلیکس در آثار مختلف خود اشاره‌هایی به موارد مخصوص بزرگ‌سالان داشته است و برخی از سریال‌ها و فیلم‌های آن‌ها، تنها برای گروههای سنی خاص قابل پخش هستند. به‌هرحال، به‌نظر نمی‌رسد اپل بخواهد با پخش آن نوع از فیلم‌ها و سریال‌ها، برند خود را زیر سؤال ببرد.
اپیزود چهارم: قیمت بسیار بالا
اپل، خصوصا در یک سال اخیر، سیاست‌های حفظ نقدینگی را در ابعاد بزرگ پیاده کرد. آن‌ها دارایی نقدی حدود ۱۰۰ میلیارد دلار را در برنامه‌های خود داشتند و سال گذشته‌ی میلادی را نیز با دارایی نقدی ۱۳۰ میلیارد دلار به پایان رساندند. فرایندهای خرید و ادغام، یکی از بهترین روش‌ها برای خرج کردن این حجم از نقدینگی هستند، اما خرید نتفلیکس، قطعا نمی‌تواند گزینه‌ای در آن بخش باشد.
هزینه‌ی خرید Netflix، شاید نیازمند تمامی دارایی‌های نقدی اپل و حتی بیشتر از آن باشد. چنین هزینه‌ای، هیچ شباهتی به روندهای قبلی کوپرتینویی‌ها در خرید و ادغام ندارد و به‌همین دلیل، بسیار دور از ذهن به‌نظر می‌رسد.
اپیزود پنجم: بسیار بزرگ‌تر از خریدهای قبل
کوپرتینویی‌ها عموما خرید و ادغام‌های بزرگی در تاریخ خود نداشته‌اند. تنها نمونه‌ی قابل‌توجه، برندBeats با قیمت ۳ میلیارد دلار بود. آن خرید، برگ برندهای در صنعت سخت‌افزار، یک سرویس اشتراک موسیقی قوی و دسترسی به هنرمندان بزرگ موسیقی با استفاده از ارتباط‌های دکتر دری و جیمی آیووین را برای آن‌ها به‌همراه آورد.
اپل عموما به خرید شرکت‌ها و سرویس‌های کوچک با ظرفیت‌های بالای فنی می‌پردازد. درواقع، آن‌ها بازدهی خرید را بسیار مهم‌تر از ماهیت آن می‌دانند و بسیار برای آن تحقیق می‌کنند. به‌هرحال، خرید نتفلیکس هیچ شباهتی به سابقه‌ی اپل در خرید شرکت‌ها ندارد.
اپیزود ششم: فقط بگو نه
نتفلیکس، هیچ تمایلی به مشارکت یا ادغام شدن با دیگر شرکت‌ها ندارد و اپل نیز از این قائده مستثنی نیست. البته، مدیرعامل شرکت یعنی رید هستینگز، در سال‌های گذشته بخش زیادی از سهام آن را فروخت؛ اما آن حرکت بیشتر برای نقد کردن سود افزایش ارزش سهام انجام شد. هرچند برخی افراد فروش سهام را نشانه‌ای از نگرانی هستینگز درباره‌ی آینده‌ی شرکتش بیان کردند.
درکنار همه‌ی حقایق بالا، تعداد قابل‌توجه مخاطبان نتفلیکس درکنار جوایز متعدد (از جمله اسکار) سینمایی، این نتیجه‌گیری را ایجاد می‌کند که آن‌ها، کمترین تمایل را برای جذب شریک یا شرکت مادر دارند.
اپیزود هفتم: بیش‌ازحد نزدیک
عرضه‌ی سرویس نتفلیکس روی سخت‌افزار AppleTV، نشان‌دهنده‌ی ارتباط نزدیک کنونی این دو شرکت به‌عنوان تولیدکننده و شریک تجاری است. خرید Netflix توسط اپل، شاید زنگ هشدارهایی را برای مقامات قوانین ضد تراست به صدا در بیاورد؛ چرا که در نتیجه‌ی آن خرید، اپل همه‌ی بخش‌ها از تولید تا توزیع و سخت‌افزار را در بحث محتوا تحت مالکیت خواهد داشت.
آمازون، قبلا با راه‌اندازی Amazon Studios انحصاری شبیه به مورد بالا را ایجاد کرده است. البته، تنها تفاوت آن است که استودیوی آن‌ها از دل سرویس خودشان یعنی آمازون پرایم به‌وجود آمد. به‌هرحال، خرید نتفلیکس توسط اپل، تحقیقات قانونی متعددی را در صنعت رسانه به همراه خواهد داشت.
اپیزود هشتم: چه دستاوردهایی به چه قیمتی
اگر اپل، نتفلیکس را بخرد، یک استودیوی عظیم مانند برادران وارنر، کلمبیا پیکچرز سونی یا فاکس قرن بیستم را تصاحب نکرده است. درواقع، نتفلیکس یک استودیوی سنتی فیلم‌سازی نیست. آن‌ها تهیه‌کننده و توزیه‌کننده‌ی محتوا هستند که با استودیوها و فیلم‌سازهای مستقل همکاری کرده تا محتوای اختصاصی برای سرویس استریم خود تهیه کنند. درواقع، آن‌چه که پس از هزینه‌های میلیارد دلاری عاید کوپرتینویی‌ها می‌شد، تنها یک پایگاه مشتریان عظیم به‌اندازه‌ی ۱۳۹ میلیون نفر خواهد بود. آیا این مخاطبان زیاد، ارزش میلیاردها دلار هزینه‌ی اپل را دارند؟
فرمان اجرایی جدید ترامپ برای جلوگیری از فروش تجهیزات مخابراتی چینی
اخیراً شرکت هواوی دچار مشکلات بسیاری شده است. کشورهای زیادی در نقاط مختلف دنیا تجهیزات مرتبط با شبکه که تولید شرکت هواوی است را تحریم کرده‌اند. دلیل عمده‌ی این اتفاقات یکی تلاش این شرکت برای دست‌یابی غیرقانونی به تکنولوژی صفحه نمایش‌های الماسی و دیگری زیر پاگذاشتن تحریم‌های آمریکا است. گزارش‌ها حاکی از این است که کاخ سفید در حال آماده سازی و امضای قانونی است که بر اساس آن شرکت‌های آمریکایی حق استفاده از تجهیزات مخابراتی تولید چین را ندارد. طبیعتاً یکی از شرکت‌هایی که مستقیماً هدف این قانون قرار می‌گیرد، شرکت هواوی است.
مقاله‌های مرتبط:
بنابراین این گزارش، قانون مورد نظر احتمالا تا هفته‌ی آینده در کاخ سفید به تصویب برسد و در نتیجه شرکت‌های آمریکایی دیگر اجازه نخواهند داشت از تجهیزات مخابراتی ساخت چین استفاده کنند. این قانون به طور مستقیم شرکت‌های هواوی و زد تی ای (ZTE) را هدف می‌گیرد. منابع خبری اعلام کرده‌اند دولت آمریکا قصد دارد تا قبل از برگزاری کنگره‌ی جهانی موبایل که ۵ اسفند آغاز به کار می‌کند، این قانون را تصویب کند.
چند ماهی است که کاخ سفید و کنگره آمریکا قصد دارند استفاده از زیرساخت‌های مخابراتی مرتبط با شبکه ساخت چین را تحریم کنند. در ابتدا قرار بر این بود که هزینه‌ی این تحریم در بودجه‌ی دفاعی آمریکا لحاظ شود. پس از آن احزاب قانونگذار، قانون فعالیت‌های مرتبط با مخابرات، در وزارت دفاع را تعیین کردند و پس از آن کاخ سفید اقدام به آماده سازی و تصویب این قانون کرده است.